martes, 30 de diciembre de 2008

30, decembro

_
Hoxe falo contigo.
Cando non quedan nada máis que pasos que van a ningures, e gatos, e solitarios que escapan da soidade, e música lata nos garitos, e nostalxia. Falo contigo, lúa. Para despedir o 2008 e abrazar, entre os teus brazos, o corpo fráxil do ano próximo. En ti convoco todos os pesares, todas as alegrías. En ti os ollos que faltan e os que queden por vir, sempre os mesmos. Os labios de rosa. A rosa nos labios. A rosa. Por ti camiña esta columna que pide que non sexa ingrato o futuro, que nos amen os que amamos, que non chova no corazón da xente boa.
Que nos deixen en paz os perversos, e mentirosos profesionais, os que levan a insignia dun partido no corazón en lugar de levar un corazón sen insignias. Hoxe, amiga, deixo todos os pretextos para ser o poeta que era cando era menor: máis iluso e máis inxenuo. E deixo caer entre os teus dedos algunha lágrima: por todo o que fago mal, polos erros que non deixo de cometer, polos soños que non souben coser e romperon. Unha lágrima polas noites que venceron o amor, eu que pensaba que o amor sempre vence á noite.
Pido polos que len esta parte de atrás, este misterio de martes. Pido ilusión, copas de risa, barras de bar que non teñan sabor a melancolía, martes de carnaval que nunca terminen, luces sen sombra, gomas de borrar tristezas, amores posibles e imposibles, novelas lindas que non queiras rematar, versos en voz alta, pallasos, flores, cancións, música de piano, vinte poemas de amor e unha canción esperanzada, a voz de Rosa Cedrón, Bach, Os Stones, algún bolero con sabor a ti, caricias que cheguen sen reclamalas, bicos que non esperas, princesas para os piratas, piratas para as princesas. Pido que cambie o final do conto. Que detrás de todas as historias escribas un the end con risa. Que non triunfe o tedio. Que ganes, que vivas, que non perdas.

Hoxe falo contigo, lúa. 30, decembro.

Xosé Carlos Caneiro.
Traducción:

Hoy hablo contigo.

Cuando no quedan más que pasos que no van a ninguna parte, y gatos, y solitarios que escapan de la soledad, y música lata en los garitos, y nostalgia. Hablo contigo, luna. Para despedir el 2008 y abrazar, entre tus brazos, el cuerpo frágil del año próximo. En ti convoco tódos los pesares, tódas las alegrías. En ti los ojos que faltan y los que queden por venir, siempre los mismos. Los labios de rosa. La rosa en los labios. La rosa. Por ti camina esta columna que pide que sea ingrato el futuro, que nos amen los que amamos, que no llueva en el corazón de la gente buena.

Que nos dejen en paz los perversos, y mentirosos profesionales, los que llevan la insignia de un partido en el corazón en lugar de llevar un corazón sin insignias. Hoy, amiga, dejo todos los pretextos para ser el poeta que era cuando era menor: más iluso y más ingenuo. Y dejo caer entre tus dedos alguna láagrima: por todo lo que hago mal, por los errores que no dejo de cometer, por los sueños que no supe cser y rompieron. Una lágrima por las noches que vencieron al amor, yo que pensaba que el amor siempre vence a la noche. Pido por los que leen esta parte de atrás, este misterio de martes. Pido ilusión, copas de risa, barras de bar que no tengan sabor a melancolía, martes de carnaval que nunca terminen, luces sin sombra, gomas de borrar tristezas, amores posibles e imposibles, novelas lindas que no quieras acabar, versos en voz alta, payasos, flores, canciones, música de piano, veinte poemas de amor y una canción esperanzada, la voz de Rosa Cedrón, Bach, Los Stones, algún bolero con sabor a ti, caricias que lleguen sin reclamarlas, besos que no esperas, princesas para los piratas, piratas para las princesas. Pido que cambie el final del cuento. Que detrás de todas las historias escribas un “The End” con risa. Que no triunfe el tedio. Que ganes, que vivas, que no pierdas.

Hoy hablo contigo, luna. 30, diciembre.



Un año menos^^, gracias a los que estuvieron, a los que leyeron.
Feliz año a todos.